Om 20 uur zijn alle vijftien deelnemers, waaronder 1 ‘nieuweling’, voorzien van koffie, rond de tafel in de docentenkamer van de school gezeten en worden welkom geheten door de gespreksleider, die aansluitend vraagt naar suggesties ter bepaling van het onderwerp voor deze avond.

Hierop legt A de volgende situatie op tafel:

Ik ben hier 3 jaar niet geweest wegens werk in een orkest in Hilversum. Dat werk loopt nog steeds door. Maar ik twijfel al lang omdat ik deze tijd (ook) wil besteden aan het weer oppakken van de groep, waar ik in het verleden veel baat van heb gehad. Ik heb die knoop nu doorgehakt en besloten deze avond voortaan voor de groep vrij te maken. Aansluitend kreeg ik vanmiddag een mail van de dirigent met het bericht dat mijn beslissing is geaccepteerd (‘want het is beter om je hart te volgen’, zo schreef hij). Ik voel het als een uitdaging; in ieder geval heb ik de cirkel doorbroken, waarin ik al een tijdje gevangen leek te zijn. Eigenlijk net zoals ik al vroeger meemaakte, toen ik bij de AA kwam en mij bedacht dat ik dan eigenlijk zou moeten verhuizen en bovendien mijn relatie zou moeten beeindigen. Het is natuurlijk mijn eigen ‘lange’ verhaal. Het gaat om de vraag:‘hoe blijf je alert’ – hoe voorkom je te gaan insuffen – hoe bereik je een eigen leef-programma met voldoende elementen van ‘rust, reinheid en regelmaat’?
Een heel verhaal, maar hopelijk geschikt als onderwerp voor deze avond?

Uit de positieve reacties blijkt dat eenieder het eens is met dit voorstel. Tijdens de gespreksronde worden de volgende opmerkingen gemaakt:

1. komende 7 juli zit ik 8 jaar hier in de groep aan tafel. Toen ik voor ‘t eerst kwam, zag ik mensen zitten die hier al 8 jaar of langer kwamen – ik was zenuwachtig – later verdween die onrust, trouwens ook uit m’n hele leven – toen ging ik ook begrijpen dat die andere mensen al 10 of 15 jaar aan tafel komen – dat inzicht komt op den duur en dat geldt nu ook voor mij – ervaar nu zelf iedere maandag de waarde van de groep – het wordt wel eens genoemd ‘het plegen van onderhoud’ – en zo beleef ik dat zelf ook zeer bewust.

2. ik moet absoluut alert blijven – kom hier al 15 jaar – blijf toch steeds bezig en aan het zoeken – ben ook met een collega in Hilversum naar de AA geweest – was ook al eens bij AA in de Nova Zembla straat – nu ook bij AA in de Jellinek en trouwens ook bij de donderdag groep van Buitenveldert in de Jellinek – zonder oordeel wil ik ‘gewoon’ iets doen, iets ondernemen – vergeet niet dat deze serie dus al lang ‘draait’ en ik in die tijd nooit langer dan 7 maanden nuchter ben gebleven – heb trouwens ook al 2 keer gewisseld van partner en huis en ben nog steeds aan het zoeken – hoop erg op het ‘windje in de rug’ zoals ze dat wel noemen….

3. wil graag luisteren.

4. ik was al 4 maal opgenomen, maar ging telkens weer ‘los’ – ben 7 maanden terug begonnen bij de Buitenveldertgroep – ‘t gaat al een tijd goed en daarom ben ik blijven komen.

5. ook ik heb diverse opnames achter de rug – op Texel, in Almere – ben ook bij AA geweest – heb inmiddels een knop omgezet, want merkte dat ik toch teveel thuis bleef en dat bleek een valkuil – deze groep doet me goed – ik vind de gesprekken hier interessant: ze helpen mij verder.

6. ik ben niet van plan alle schepen achter mij te verbranden – ik wil ‘alleen maar’ mezelf veranderen – morgen heb ik een teamtraining in Drente – mijn uitdaging is blijvend geen alcohol meer, maar ook verder nix te gebruiken. Morgen voel ik als een soort examen…

7. het voelt als een uitdaging: alert te zijn en dat dan ook te blijven – de vraag blijft hoe je dat voor elkaar krijgt – intussen ben ik hier enkele keren niet geweest – nu weer wel – telkens ‘vergeet’ ik ‘t belang om hier te zijn en andere mensen te horen praten – sta nu 8 maanden droog – krijg (weer) steeds meer ‘het windje in de rug’ – sta ‘s ochtends op en heb er wel zin in – de stemmingswisselingen verdwijnen – het is verbijsterend – mijn eerste gedachte is niet meer somber – er is wat meer leven gekomen – een fijn gevoel – heb veel herinneringen aan mijn vroegere drankgebruik – opdracht is ‘alert te blijven’ – ik wil blijven groeien – en dat gaat heel langzaam – en trouwens was alcohol altijd het middel bij uitstek om creativiteit teniet te doen – een veilig comfortabel leven gaat steeds meer ‘borrelen’ – hier is het trouwens een fantastische plek om ‘te zijn’ – toch merk ik dat ik wel weer ‘makkelijk’ kan worden – dat blijft een gevoelig punt – daar moet ik alert voor blijven – nu ben ik bezig met een ander leven!

8. ik ben m’n hele leven overal ‘in’ en ‘uit’ geslingerd – wel steeds zeer gelukkig geweest – vond alles heel leuk en dat kabbelde zo’n beetje door – tot ‘t opeens niet meer goed ging – huwelijk stuk – lichaam ziek – m’n zaak weg – resultaat: paniek – en dat was oorzaak van mijn drank gebruik/probleem/verslaving – ik had wel het inzicht ‘ik moet mijn zinnen gaan verzetten’ – ben toen gaan studeren en dat ging goed – ging ook een vriendin helpen bij concerten: 12 jaar in een kerkje en met veel plezier – een andere vriendin vroeg mij haar te helpen en daardoor werd ik betrokken bij het opzetten van weer een nieuw bedrijf – maar via familie en vrienden ben ik ook in de groep getrokken – dat ging trouwens met het grootste gemak – ik vind ‘t hier hartstikke leuk – die hele trits van resp. werk – vrienden – kennissen – het zijn allemaal geen bewuste keuzes – maar zo beland ik telkens ergens waar achteraf toch alles als een bevrijding voelt!

9. regelmaat en discipline zijn belangrijk voor mij, maar ook heb ik juist de neiging om m’n bagage van ‘t schip te halen en mee te nemen, ver weg – belangrijk is dat in het verpleeghuis na ‘t werk een borrel wordt geschonken: dat komt dichterbij – soms 2 of 3 drankjes – zelf zit ik daar dan bij – is iedere week een soort tentamen – toch zijn terugvallen dan reeel natuurlijk – nu zit ik hier rustig – ik ga ook naar andere groepen – ook naar mijn broer in Brabant – in een museum om te overnachten – gewoon met hem samen zijn zonder drank – heb wel eerder sociale ontmoetingen zonder drank bijvoorbeeld bij kerstmis – soms ga ik twijfelen – stilte momenten inlassen en trainen – was vrijdag in een natuurgebied bomen te rooien – fietste langs een kroeg in Ouderkerk – moet dan alert blijven – in mij zit een duiveltje – maar ook een engeltje – ik heb veel geleerd – genoeg anderen zijn er niet meer – en het drankduiveltje wordt steeds kleiner – moet leren ‘nee’ te zeggen ook al verschillen de beslissingen ten aanzien van mijn werk – onrust ontstaat bij mij altijd door drank, daardoor ook weer telkens ander werk – heb trouwens ook de wens in mij om af te wisselen…

10. zolang ik probeerde mijn verslaving te onderdrukken door een soort ‘verbod’ (gij zult niet meer…) lukte mij dat van geen kant. Maar vanaf het moment dat ik met nuchtere alcoholisten te maken kreeg, die ook nog eens plezier in hun leven bleken te hebben, werd dat opeens een bereikbaar en aantrekkelijk doel. Toen ontstond ontspanning in mij plus de gedachte: dat is ook voor mij haalbaar. Er was nog wel een hele weg te gaan. De kliniek, opgesloten in een psychiatrisch ziekenhuis, later het zoeken naar nieuw werk, de herinrichting van mijn hele leven: kortom heel veel te doen. Maar dat lukte allemaal: ik voelde dat ik op de goede weg zat en ik voelde me niet meer opgejaagd. Vanaf het eerste moment dat ik dat allemaal in de gaten kreeg, was ‘de groep’ opeens voor mij het centrale vertrekpunt. En is dat ook gebleven. Al die jaren sindsdien. En is dat nog steeds. Iedere week weer. Ook weer iedere keer verrassend en absoluut de moeite waard. Om dat dus telkens opnieuw te ontdekken.

11. vandaag verkeerde ik in een goede stemming – het zware onderwerp nu overvalt mij een beetje – indertijd voelde ik mij stuurloos door het verlies van vast werk plus het wegvallen van mijn verslaving: is wel lang geleden – las toen het boekje ‘de wil om te veranderen’; herinneringen aan huis zijn pijnlijk – herinner mij ook bloedspatten op mijn hoofd en kussen – toen ik langer clean bleef ben ik het huis gaan schoonmaken – las ook over alcoholisten als structuur-gevoelige mensen – uit onvrede ging ik stomme dingen doen – m’n werk is ten goede gekeerd – ben nu elke dag dag aan het tennissen – voel de adrenaline – voel de kick – ging gisteren meteen naar buiten – krijg dan een rooie kop – vroeger verheugde ik mij op een aperitief – nu niet meer: nu tennis ik – daar heb ik ook een fles wijn besteld – zelf tonic genomen – ik ga me daar niet laten kennen – trouwens: ik kan niet nippen – vandaag heb ik gespeeld met mensen die nog een kater hadden van gisteren – ben zelf nu groot genoeg om nuchter op te staan – geeft herwonnen vrijheid – vrij ook van vroegere gevoelens van schuld – zal ook niet verliefd worden op de keurige vrouw met kanker – ze heeft nooit geklaagd – wel veel pijn – moet dan een toespraak houden en wil dat goed doen – probeer daar een evenwicht in te vinden – dat houdt me scherp….

12. ik hou wel van routines, die ik volhoud zolang ze bevallen, zoals bepaalde vormen van structuur – wil dingen/zaken/mensen niet in de steek laten, bijvoorbeeld bij de opvolging als voorzitter / maar zodra dingen gaan knellen zou ik gaan verhuizen; terwijl als er geen knelpunten zijn, is er geen reden om te veranderen – hetzelfde geldt de sportclub – hooguit aanpassen bij veranderende omstandigheden – hetzelfde geldt bij groepsbezoek – denk aan ‘de kompasnaald van Bernard’ en tracht onderscheid te maken tussen wat wel en wat niet ‘moet’ – routines en structuren zijn voor mij zeer belangrijk behalve als ze gaan knellen – vanmiddag in Alkmaar zei een vrouw: ‘de therapeut zei: “je moet eens in de spiegel kijken”, en ze zag toen een ‘klein, bang meisje!’

13. als ik in de spiegel naar mezelf kijk: dan zie ik nog steeds een ‘enig kind’ – in oorlogstijd werd voorzichtigheid met de paplepel ingebracht en dat voert tot een speciale levenshouding – Cruyff zei zelf: zodra jij de bal hebt, bepaal jij wat ermee gebeurt – en zo kan je ook proberen het leven naar jouw hand te zetten – zolang je angstig bent (dus, niet tegenspreken, niet op de tenen staan) dan groeit er als ‘t ware een prima manier om een ander gevoel te krijgen – dan beleef je ook euforie – en die kan dan weer ontaarden in ‘verslaving’ – moeilijk om te doorbreken – en dat kan dan ook weer een kenmerk in je leven worden – niet de weg, zodra je inziet hoezeer je jezelf tekort doet. Een prachtig voorbeeld las ik in een artikel van Meibos in het Parool – deze auteur is thans rond de 80 jaar – zo liep ik aan tegen een groot brein – hij stelde dat er geen duidelijke besluitvorming in nederland is tav energie; dat is hij gaan uitzoeken: een leuke man – hij wordt ook geraadpleegd door specialisten – dat bereik ik zelf dus ook door mijn verslaving te overwinnen – ik denk dat iedereen over dergelijke mogelijkheden beschikt – ga daarnaar op zoek – het kunnen grote of kleine dingen zijn – zo heb ik ook uit het vuilnis een leuke motor gehaald – en hersteld – heel grappig – kom er als een ander mens uit….

14. de nieuweling: ik hoor over angst praten – en over euforie – 1 is teveel – 30 te weinig – ik schaam me daar nu voor – ‘t doet pijn!

15. ter afronding zegt degeen die het gespreksonderwerp aangaf: ik moet vaak aan ‘die vrouw’ denken – AA mensen zijn in mijn gevoel ook ‘zendelingen’ – zelf heb ik een zeer behoudende partner – denk dan ook vaak zelf: ben ik nu (weer) verkeerd bezig? – of doe ik dit nu juist om door te groeien – dank trouwens voor die fantastische vergelijking met Cruyff!!

Aansluitend verzoekt de penningmeester de aanwezigen in de beurs te tasten teneinde de groepskas naar vermogen te spekken, waarna de avond wordt afgesloten om 21.40 uur.

—————————————————-

Zelfhelpgroep Buitenveldert – AJErnststraat 112 – Amsterdam – 21 maart 2011.

Klokslag 20 uur zijn alle 12 aanwezigen, voorzien van koffie, gezeten en worden welkom geheten door de gespreksleider, die aansluitend vraagt naar suggesties ter bepaling van het gespreksonderwerp voor deze avond.

Hierop noemt A:

bij tegenslagen of ‘teleurstellingen’ voel ik toenemende spanning en verhoogd risico op terugval in mijn oude verslaving. Hoe gaan anderen daarmee om?

De suggestie van A levert in ieder geval voldoende reacties op om vast te stellen dat nogal verschillend over deze materie wordt gedacht en het waard lijkt te zijn daaraan het gesprek voor deze avond te besteden; aansluitend wordt ieders inbreng in de gespreksronde genoteerd als volgt:

1. mijn beleving is dat ik van ‘missers’, en dat zijn dan vooral teleurstellingen, sterker word – zo ging recent mijn computer kapot, raakte niet in paniek, en was in staat aansluitend rustig naar bed te gaan – de volgende dag hielp een makker me uit de problemen – zelf kreeg ik niet de minste neiging een slok te nemen! En daar ben ik erg tevreden mee. Intussen ben ik wel een zogenaamde ‘mind-fulness-training’ begonnen bij de Jellinek – die start telkens met 20 minuten stilte: bij mij is dat gewoon goed gegaan – ik denk niet meer aan drank – ook niet bij tegenslagen – ik denk dan: ‘verder met de geit’. Ik weet trouwens dat ik een strenge opvoeding heb gehad en daarin leerde om tegenslagen te overwinnen.

2. voor mij geldt zeker het meest te leren door ondervinding – dat ervaren werkt beter dan ‘lezen of horen’ – vooral ook dingen die onverwacht goed gaan – hoewel, veel hangt af hoe je in je schoenen staat – voor sommigen zijn teleurstellingen zeer leerzaam – maar zo zit ik zelf niet in elkaar – voor mij is het belangrijker ‘goeie dingen’ te beleven – daar leer ik meer van, zeker sinds mijn nuchterheid van 5 jaar – ik leer dus vooral door dingen te ervaren, zowel negatief als positief = dat levert een hele bevrijding op!

3. ik moest meteen denken aan de titel van de web-site ‘het Geschenk van de Verslaving’ – het zijn de woorden van Dees – en die begrijp ik nu eindelijk – zelf heb ik een turbulent leven gehad – drank was er altijd – bovendien verdiende ik eraan – heb daar niks aan overgehouden – heb wel veel verdriet aan mensen gedaan – daarom mag ik stellen dat je een totaal ander leven krijgt als je niet meer gebruikt – ik stond vroeger wel meteen met mijn oordeel klaar – doe dat niet meer – en dat bevalt me een stuk beter – heb daar dus veel van geleerd en dat geeft een enorme genoegdoening – vind het nu fijn om het anderen naar de zin te maken – als ‘t ware: iets positiefs terug geven aan mijn omgeving – hoe langer ik niet gebruik, hoe lekkerder ik in m’n vel ga zitten – ‘t bevalt me hier hartstikke goed – hoop hier nog lang te komen….

4. drank loste mijn teleurstellingen niet op – dat begint langzaam aan wel te komen – nu gebeuren er bovendien wezenlijke dingen – en dat was niet toen ik nog dronk – bovendien gaan teleurstellingen mij steeds makkelijker af – ben bij teleurstellingen meer bezig ze te verwerken in tegenstelling tot in mijn drankperiodes indertijd; toen kwam ik aan verwerken niet toe.

5. ‘teleurstellingen’ – vroeger ‘ontweek’ ik de ‘ander’ en hetzelfde ten aanzien van m’n omgeving – tot ik het punt bereikte dat ik dacht: zo gaat ‘t niet verder – daarom vind ik ook niet drinken: pure topsport!

6. ik was net (weer) ongeveer 3 weken opgenomen en had toen een interview over het onderwerp: ‘hoe ga je om met teleurstellingen?’ – ik moest dat toen onder ogen zien en ontdekte dat ik teleurstellingen niet accepteerde, dus eigenlijk ze ontkende en er overheen stapte – na 9 dagen kreeg ik in een gesprek het advies: laat je leiden en accepteer dat je nieuwe stappen moet zetten: dat was toen gemakkelijk – bovendien mocht weer weg – besloot wel de kuur, die intensief is, af te maken – ik wilde leren – kon er niet overheen stappen – thuis merk ik zo makkelijk over alles heen te stappen – maak nu plannen en probeer me daar aan te houden…..zit nu 15 jaar op de groep en tijdens de opname voelde ‘t goed dat ik verplicht werd om te blijven – mocht ook het dossier inzien – nu is ‘t geen straf daar te zijn – in de eerste 9 dagen kon ik niet nadenken, dat moeten andere mensen voor mij doen – ben wel altijd open ten opzichte van mijn familie en van de straat en de tuin – en mensen denken aan mij en zeggen ‘blij dat ‘t weer goed met je gaat….’ – ik ben ook blij dat ik open kan zijn – en dat ik hier weer zit – geniet nu van mijn vrijheid en rust…..’

7. teleurgesteld ben ik vooral in mezelf – in m’n twee huwelijken – in de kinderen – 2 weken ging ‘t goed – toen weer 3 maanden drank en die teleurstelling is 7 maanden geleden – werk nu aan mezelf – krijg daar veel liefde voor terug – en mooie dingen komen eraan – nu gaat ‘t wekelijks beter!

8. wil vanavond graag alleen luisteren…

9. of ik van m’n teleurstellingen heb geleerd? ik weet ‘t niet – heb een lastig karakter – ben zeer veel eisend – zou ‘t wel makkelijker kunnen hebben, maar zeg altijd alles – voel een vrij strenge ondertoon en eis ook veel van mezelf en van andere mensen – ondervind daardoor veel teleurstellingen en weet niet of ik daarvan heb geleerd – trouwens, zou ‘t dan anders zijn geweest? Denk zelf van niet – ben trouwens bij mislukkingen niet teleurgesteld, maar wel verbaasd – als ik een probleem heb verschuil ik me daar wel achter – ‘van de teleurstellingen heb ik wel iets geleerd’ – sommige mensen leren er veel van – maar voor mezelf geldt dat niet zo – als ik dat zou veranderen, dus als ik zou leren van teleurstellingen, dan werd het twijfelachtig of ik anderen zou teleurstellen – daar kan ik van leren. Als ik de balans van mijn leven opmaak dan vind ik de verslaving een doelloze periode, waarin ik niks heb geleerd, behalve dan dat ik minder streng voor anderen of mijzelf moet zijn – dat zou mijn beste therapie zijn en per saldo: ik ben eigenlijk altijd vrolijk…

11. met het hele begrip ‘teleurstellingen’ kan ik eigenlijk niet zoveel. Zelf ben ik hier een tijdje weg geweest – afgelopen zaterdag was ik trouwens ook weg, met een vrind, die rookt en gebruikt; we hadden het idee om naar NA (Narcotics Anonymous) te gaan en hebben dat ook gedaan: ik had geen zin meer om dingen aan te pakken en wou eens kijken hoe dat daar nu ging. ‘T is natuurlijk allemaal hetzelfde: koffie of roken of drank – hoogstens reageren mensen in je omgeving verschillend of zeggen er niet zoveel van – die laten ‘t maar gaan – zelf denk ik dat ik toch maar naar groepjes moet gaan – dat geeft steun – kan ik m’n verhaal doen – ik poog, maar slaag nog niet.

12. ik heb nogal een hekel aan het woord ‘teleurstelling’. Waarschijnlijk omdat het in mijn gevoel geen zelfstandige betekenis heeft. Het bestaat alleen maar onmiddellijk verbonden aan het dubieuze begrip: ‘verwachting’. Kort gezegd: zonder verwachting geen teleurstelling. Een simpel voorbeeld: de weersverwachting is ‘zonnig’; dus gaan de kinderen met pa en moe naar het zwembad toe, waar het vervolgens gaat regenen; gevolg: een kater of minstens een teleurstelling. Zelf vind ik het begrip ‘teleurstelling’ haast een vanzelf sprekend onderdeel uitmaken van de verdwazing van verslaving: het bestaan van valse en zieke beelden en gevoelens. Op den duur zijn alle decors om je heen ingestort, je geld op, je gezondheid verdwenen, je relaties weg en zelf ben je doodziek, maar niet bij machte iets anders te mompelen dan ‘ik ben teleurgesteld….’ Eigenlijk is dit onderwerp dus prima om zeker te weten dat je in onze situatie alleen maar hoeft te stoppen met je eigen verslaving: dat is de voornaamste ingang tot herstel. Alleen dan kan je aan het werkelijke werk, dwz herstel, toekomen. Het begrip ‘teleurstelling kan je gewoon schrappen, het leidt af en is overbodig.

Hiermee is de gespreksronde ‘klaar’ en krijgt A, die het onderwerp inbracht, de gelegenheid af te ronden, waartoe hij zegt:

ik ben naar de kliniek gegaan omdat ‘t echt nodig was – heb ‘t goed overleefd – veel kaarten gehad – na een paar jaar was ik teleurgesteld, wegens het wantrouwen in mijn sociale omgeving – pas veel later realiseerde ik mij dat ik ‘afhankelijk was van de goedkeuring van die omgeving’ – toen besloot ik ‘t te laten voor wat ‘t was – koester sindsdien de geluksmomenten als je kind zegt ‘ik hou van je’ – of samen dingen doen – electra aanleggen bij m’n zoon – een nieuw balkon maken voor een kind – een leuk experiment – veel meer letten op leuke dingen – het opbouwen van zelfrespect – stilstaan in ‘t nu – schoof altijd alles op en dan werkte ik met stress – deed alleen dingen waar ik last van had – maar nu: samen een project ‘doen’ – genieten van de gezamenlijkheid – heb geleerd te genieten van de imperfectie – perfectie kost gewoon teveel energie en dat is ‘t niet waard – leer van teleurstellingen maar ook als ‘t normaal gaat.

A wordt bedankt voor het onderwerp, waarna de penningmeester de aanwezigen verzoekt in de beurs te tasten teneinde de groepskas te spekken en tenslotte de avond wordt afgesloten om 21.20 uur.

————————————–

———————————————————–

Zelfhelpgroep Buitenveldert 14.3.2011 – AJErnststraat 112, Amsterdam – 11 deelnemers.

Omstreeks 20 uur zijn de deelnemers aan deze groepsavond binnen, voorzien van koffie, en worden welkom geheten door de gespreksleider, die vraagt om suggesties voor het bepalen van het gespreksonderwerp voor deze avond. Hierop reageert (A) met het volgende:

wat is in het algemeen ‘normaal’ als je stopt met een bepaalde vorm van dwangmatig gedrag, zeg maar verslaving – daar ben ik namelijk zelf nu mee bezig – en mijn vraag is:

hoe kom ik hierbij tot acceptatie en rust? Ik voel namelijk vooral het gemis van juist datgene, waarmee ik wil afrekenen: juist daaraan heb ik nu zo’n enorme behoefte – ik ‘vlucht’ nu dan ook vervolgens in de gekste dingen en heb bijvoorbeeld zonet 100 sneeuwklokjes geplant; resultaat: nul = dus zero = nix….’

Uit de reacties blijkt dat de aanwezigen allemaal de onrust herkennen die ontstaat bij het doorbreken, of stoppen, van enige dwanghandeling, cq verslaving, en blijkbaar iedereen daarvoor een eigen oplossing heeft proberen te vinden, dan wel daar nog steeds mee bezig is.

Ieders ‘oplossing’ wordt als volgt onder woorden gebracht:

1. toen ik een paar jaar geleden naar de groep kwam, had ik absoluut niet meteen rust – maar voelde me wel meteen ‘thuis’ – dat ‘mede-lotgenoten-gevoel’ kreeg ik heel snel – en na 9 maanden voelde ik mij veel beter – op een gegeven moment werden het dan ook ‘mijn’ avondjes – het werkt als een soort kliniek – en ik geloof dan ook dat ik ‘t zonder groep niet had gered – ‘t was een heftige tijd – maar fijn ook om je verhaal kwijt te kunnen – later denk ik terug en kan er m’n voordeel mee doen – later ook viel de spanning weg en werkte alles beter – fantastisch hoe alle emoties op hun plaats vallen – je moet ‘t wel zelf ervaren….- je moet echt ‘t zelf doen.

2. voordat ik zelf iets kon zeggen, luisterde ik eerst naar alle verhalen van anderen; die komen ongeveer op hetzelfde neer en sloegen (dus) ook op mijzelf – dat geeft herkenning en steun – nog steeds sterkt deze avond mij enorm – daarvoor wil ik iedereen bedanken.

3. sinds 5 a 6 maanden zit ik in deze groep – ik had dat lang voor me uitgeschoven – vond ‘t best moeilijk – vooral ook al die verhalen – en speciaal de herkenning – dat werkt allemaal door – maar, wat blijkt? Ik voel me hier steeds beter – voel me hier veilig – prettig – beter ook dan tevoren – heb nu zin in iedere dag – dat is nieuw – een onwijs goed gevoel – krijg nu zelfs het vertrouwen van m’n kinderen terug(!) – ben (weer) aan ‘t leven = heerlijk!!

4. ik begin rustiger te worden – vorige week ben ik begonnen met een boedhistische cursus bij de Jellinek – voel me daar erg goed bij – vroeger deed ik dat ook – maar was dat gevoel kwijt – laat dat nu weer toe en bij me doordringen – vind nu stabiliteit – moet en wil wennen aan een andere manier van ontspannen – daarnaast hou ik van werken in de natuur, zoals het zagen van bomen – ik zie en denk aan dingen waar ik wat aan heb – terwijl een innerlijk stemmetje zegt ‘je hoeft niet alles van tevoren te weten’ – ik hou ‘t graag een beetje stabiel…

5. tijdens mijn opname in de kliniek kwam ik in contact met de groep – regelmatig kwamen er bovendien 2 mensen langs, een van AA en een van NA – zelf was ik daar gekomen vanuit de dwang van mijn echtgenote: het werkte als een shocktherapie – in de kliniek kwam ik allerlei andere soorten verslaving tegen, ook veel drugs, enz. Dat confronteerde soms heftig, vooral omdat je dan ook nog eens met elkaar rond de tafel zat – allemaal mensen met ontwenningsverschijnselen – en twee voorlichters: zij vertelden dat je een verslaving kunt stoppen – je hoorde daar de meest indringende verhalen – en natuurlijk blijken later nog heel veel nieuwe vragen te bestaan – en die worden dan hier beantwoord, waarmee blijkt dat ‘het verhaal’ niet is beeindigd na zo’n opname, maar heel gewoon ‘doorgaat’….

6. toen ik hier kwam zat ik in een diepe depressie – ben ik hier gebracht, vol zelf medelijden – daarna is dat overgegaan – ben toen gestopt met drank om 1 avond per week daarover te kunnen gaan nadenken – dat is een kostbare avond geworden – en zodra ik mezelf dingen ga gunnen, dan gaat ‘t goed – ik leer ook om te gaan met m’n onzekerheden en accepteer zelfs dat ik sommige dingen niet kan – dan word ik ook kwetsbaar – drank had ook die functie: omdat ik niet gekwetst wilde worden – mijn schaamte is nu voorbij – ik hoef niet alles te kunnen – ook niet alles te controleren – moest leren loslaten en stukje bij beetje ben ik dat nu ook aan het leren!!

7. voordat ik in 1968 de kliniek binnenspoelde, had ik nooit overwogen te stoppen met drank. Dat speelde hooguit binnen het kader van autorijden met ‘teveel op’. Maar het begrip ‘verslaving’ kende ik niet. Toch barste die bom en toen begreep ik het. En voelde me bevrijd! Een nieuwe wereld ook: Amsterdam – leuke en vaak ook een beetje gekke mensen – nieuwe kansen – een nieuw leven. En zo is het ook gegaan. Ik was 35 jaar. Eerst achter de tralies van een gedwongen opname samen met andere, niet verslaafde, patienten. Daarna een kuur in de Jellinekkliniek. Ik vond het een groot feest. Tenslotte ook gevolgd door nieuw werk in een nieuwe omgeving: een volstrekte wedergeboorte. De enig constante factor bleek ‘de groep’: een bron van inspiratie en nieuwe vitaliteit. Tel uit je winst. Nog steeds. Dat alles gold werkelijk alle aspecten in mijn leven. Ik leerde dus ook, toen ik kanker kreeg, dat ik beter kon stoppen met roken. Dat lukte ook, terwijl de kanker zich door de artsen liet verjagen. Ik ben nu 78 en kan mijn geluk nog steeds niet op!

8. in de oertijd ben ik begonnen in de AA – later gevolgd door de Buitenveldert-groep, waarin ik tenslotte 3 jaar verhinderd werd door omstandigheden – vervolgens vielen die beperkingen weg en dacht ik: ik ga weer naar de Buitenveldert, maar nu gaat in de herfst weer die verhinderende omstandigheid van eerder opspelen: ik ben zelf een dubbele weegschaal – zou natuurlijk naar de donderdaggroep kunnen, zij het dat iedere groep z’n eigen sfeer heeft – dus of ik blijf hier of ik ga de muziek in – trouwens wat heeft mij hierheen gebracht: leven ontwikkelt zich dynamisch – er komen nieuwe vrinden – deze groep is constant – heeft niet te maken met de vraag hoe hou ik het gebruik op afstand – ik moet zelf beslissen – zou dat trouwens liever door een ander laten doen – mijn vraag is: welk element heb ik gemist in de 4 jaar dat ik niet hier geweest ben: introspectie – innerlijke bezinning – mijn alertheid beperkt zich niet tot alleen de maandagavond – misschien maak ik daar nog wel eens een onderwerp van….

9. het is geen vanzelfsprekend verschijnsel dat mensen elkaar veiligheid bieden; dat geldt binnen families, maar ook in werkverbanden. Kwetsbaar zijn vereist durf en vertrouwen. Laatst bij een diner met een 80-jarige spatte het venijn ervan af: daar ontbrak veiligheid. Vanuit de groep kan je veiligheid weer opbouwen – datzelfde geldt voor zelfvertrouwen – ik heb daar veel tijd in gestopt – zo wilde ik me bewijzen – en zo kon ik dat ook op andere terreinen. En kom dan vervolgens ook op het thema van Bernard: het plegen van onderhoud – verslaving niet ervaren als verschrikking, maar juist als kans op reparatie, inclusief terugkeer van rust – en van vertrouwen – leren stilstaan bij jezelf – je eigen aandeel ervaren – dan houdt dat nooit meer op – de kunst is dan om ‘ja’ te zeggen – leer nieuwe, interessante mensen kennen – niet naar de groep gaan is het missen van allerlei kansen, kado’s, nieuwe ideeen en ontwikkelingen waar je werkelijk verder mee komt….

10. ik was verslaafd aan allerlei dingen – heb in de groep een opgelucht gevoel gekregen – ook hoor ik mezelf praten en dat is vaak verrassend en ook nieuw – dat ik dingen hardop kan zeggen en dat ook doe – hier weten mensen waar ik ‘t over hebt – hier ontdekte ik de mogelijkheid om te stoppen en ook de manier om dat vorm te geven – en tenslotte de effectieve aanpak om mezelf goed in de gaten te houden.

11. Hiermee is de gespreksronde ‘klaar’ en krijgt A, die het onderwerp inbracht, de gelegenheid om af te ronden; zij zegt:

‘ik heb een nieuw gevoel gekregen: ik ben er nog – keek in de spiegel en dacht: ja, ik ben er weer – vannacht hoorde ik een nachtegaal – ik heb het raam open gezet – met vrienden was ik daarna bij mijn kleinkind en dat werd een feest – later ging ik naar het gratis historisch museum en het Begijnhof – ik wil dat allemaal graag vertellen – ik heb er zin in – zit nog aan de refusal en accepteer dat – dat geeft mij rust – alles gaat heel langzaam, maar het perspectief is er en dat geeft mij vertrouwen en rust.’

Aansluitend verzoekt de penningmeester de aanwezigen om een financieele bijdrage ter dekking van de kosten, waarna de avond wordt afgesloten om 21.30 uur.

—————————————————-

Werkgroep Buitenveldert – maandag 7 maart 2011 – AJ Ernststraat 112, Amsterdam – 10 deelnemers.

Bepaling van het gespreksonderwerp: er komen twee suggesties, nl.

1. – hoe ga je om met ‘trekmomenten?
en
2. – ik ‘ben’ al twintig jaar ‘alcoholist’ – lang ging ‘t goed – tot 7 maanden terug – toen belandde ik (weer) in de detox – had een erge afkick – voelde dat ik moest kiezen: kappen of kapot gaan – op advies van ‘de Brijder’, waar ik toen was opgenomen, ben ik begonnen met refusal – dat is mij goed bevallen – ik neem ‘t in onder begeleiding – als ik nu ‘trek’ heb, dan realiseer ik mij de werking van dat middel – mijn leventje gaat nu goed – mijn uitgangspunt is: ‘nooit meer gebruiken’, maar alleen al die woordjes ‘nooit meer’ maken mij benauwd…..’

Tijdens een korte uitwisseling van gedachten op basis van de deze opmerkingen, wordt het onderwerp voor het groepsgesprek als volgt geformuleerd:
kan je na een verslavingsperiode, een nieuwe leefstijl ontwikkelen, waarbij je zonder spanning in je lijf rondloopt en ook zonder angst voor ‘terugval?’

Genoteerd tijdens de hierop volgende gespreksronde:

1. in 2004 ging ik naar ‘de Helderheid’ in Utrecht bij Erik Stofferis – dat is mij goed bevallen – tot mijn broer doodging – toen ging ik terug naar de jenever – sindsdien gaat ‘t slecht met mij – ben in de laatste 6 jaar m’n baan en m’n vrouw kwijtgeraakt – als er een middel was om ‘zucht’ te onderdrukken, dan zou ik ‘t nemen – nu, op dit moment, ben ik nuchter, zonder middel….

2. mijn laatste terugval duurde 2 dagen – ik heb er een hoop van geleerd – ‘al doende leert men’, dat is toch de uitdrukking? – bij mij duurde het trouwens ook 5 jaar voor het roken wegviel – ik gebruik geen refusal vanwege de hoofdpijn – toch hielp dat wel, vooral tegen het verlangen – voor mij is ‘t beste ‘er doorheen te gaan’ en ‘t proces ‘mee te maken’ – de oorzaak van mijn terugval is altijd ‘de hunkering’ + ‘de wens is de vader van de gedachte’ + de laatste kronkel: ‘ik heb recht op terugval’. Toch wil ik wel een ander leven leiden en leren om mij in woorden te uiten die ik altijd wegstopte…

3. medicijnen zijn mij tot dusverre in ‘t algemeen, bespaard gebleven – ‘t pilletje refusal heb ik wel altijd in m’n portemonnee – trouwens ook wilde ik antwoord op mijn vraag, waarom ik zoveel had gebruikt – en dat wordt dan een hele zoektocht, want ik dronk niet vanwege nare dingen, maar juist als alles goed ging – nu ben ik in een periode, waarin het qua werk niet goed gaat en poog ik uit een cirkel te komen: dan moet ik m’n hoofd erbij houden, en bij het vinden van oplossingen moet ik helemaal uitkijken – dat doe ik dan ook wel – begrijp trouwens nooit dat mensen Malt-bier gaan drinken……, dat lijkt op jezelf aan ‘t lijntje houden – net zo min voel ik er voor om door refusal heen te gaan drinken – dat lijkt mij een soort zelf kwellen…..

4. ik heb jaren rond gelopen zonder ooit het begrip ‘verslaving’ op mijzelf te betrekken. Maar ook toen al begreep ik dat er in mij iets ‘niet klopte’. Pas op mijn 35e kreeg ik in de gaten wat dat was, namelijk de ‘vlucht’ in de drank. Dat wil zeggen: mensen die ik vertrouwde hebben mij dit alles duidelijk gemaakt en ik kon ze ook geloven. En toen ging bij mij ook het licht aan. Meteen heb ik mij toen laten opnemen in de kliniek. En daar heb ik nooit spijt van gekregen: er ging een hele nieuwe wereld voor mij open.

5. de ‘zucht’ waarover wij vanavond praten ken ik natuurlijk. Maar die stopte in feite toen ik werd opgenomen. Natuurlijk herinner ik mij de onthoudingsverschijnselen. En dat alles maakt dan veel indruk, dwz de kliniek en direct daarop volgend, de groep. Het waren absoluut fundamentele veranderingen in mijn leven. Ik was en ben werkelijk ‘bevrijd’ en het enige wat ik moet doen is dat allemaal goed onderhouden en vooral niet gaan dramatiseren. Dat geeft mij trouwens ook de nodige moed en zin om het leven leuk te vinden! Voor mij betekende de combinatie van kliniek en groep het begin van een werkelijk nieuw leven. En dat alles blijf ik lekker onderhouden door het wekelijks groepsbezoek. Geen haar op mijn hoofd dat erover piekert daarmee te stoppen.

6. voor mijzelf vergelijk ik de groep wel eens met de kerk = het is aardig en ik ontwikkel gedragsregels – iedere week een vast moment met aandacht rondom een thema – ieder voert ‘t woord, ieder doet iets niet meer, maar doet iets anders weer wel – zonder nadenken valt er niets te zeggen – je leert om niet meer ‘onder ‘t tapijt te stoppen’ – ben hier zelf vol twijfels binnengekomen – een mengeling van plussen en minnen – leerde hier afrekenen met twijfels – mijn verstand heeft inmiddels de overhand – vroeger was mijn onvermogen om niet te drinken dominant – nu gebruik ik wel een lichte dosis medicatie tegen depressie – grijp trouwens alles aan wat medicatie betreft: tijd winnen is in ‘t algemeen de truc om de trek terug te drukken.

7. bij mij was ‘gewoonte’ een bepalende factor bij mijn verslaving – niets bleek zo moeilijk als gedrag te veranderen – idem met medicijn gebruik als anti-depressiva, desnoods met de mond aan de kraan en dan maar vollopen. Ontdekte daarop de groep en tegelijk de sport; voor allebei geldt: een voorrecht met elkaar samen te zijn = samen lachen – gesprekken – aantekeningen maken – kaartjes sturen – allerlei dingen die je kunt ondernemen, als je je maar niet uit het veld laat slaan – ook bij makkers op bezoek – het zijn allemaal kadootjes, die je kunt koesteren – hetzelfde geldt voor het groepsbezoek; de kunst is: keuzes te leren maken – een proef: met mijn vrouw wekelijks een etentje incl. 2 glazen wijn; maar die waren al te snel op – dat blijkt erger dan gewoon water drinken. Zo ontdek je een nieuwe manier van leven, waar het element van spanning wordt vervangen door ontspanning en dat maakt een wereld van verschil.

8. ik zat in het Amsterdamse bos – dronk 2 biertjes – en dat was een vreselijke ervaring – ik heb veel terugvallen gehad – de periodes werden steeds korter – mijn spijt groter – kreeg black outs – elke keer weer – heb daar geen zin meer in – ook problemen met de buurvrouw – dank zij de hulpverlener van de Jellinek wel nuchter gebleven bij het overlijden van mijn moeder – nu binnenkort carnaval: blijf ik nu graag buiten – voor mij is discipline erg belangrijk: heb nu m’n valkuilen wel leren kennen – heb trouwens ook een afspraak met mijn arts.

9. ik zit hier pas kort aan tafel en ben blij met het onderwerp, dat ik begrijp als de vraag: is er een manier om je te bevrijden van de dwanggedachte ‘trek in’; dwz het voorkomen van het verlangen naar…..(vul maar in). Hierover las ik op de web-site over het middel Baclofen. Dat schijnt hierbij functioneel te zijn.

Het groepsgesprek wordt afgesloten om 21.30 uur; literatuur over genoemd middel (Baclofen) is op aanvraag verkrijgbaar bij Dees Postma, resp. te vinden op internet.

Amsterdam, 9 maart 2011.

Werkgroep Buitenveldert, maandag 21 februari 2011, AJ Ernststraat 112, Amsterdam.

Opening door de gespreksleider om 20 uur, waarbij deze de aanwezigen welkom heet en aan de nieuwelingen de gespreksregels voorleest. Hierna wordt het gespreksonderwerp bepaalt op de vraag:

hoe komt het nou eigenlijk dat de ene mens wel en de andere niet verslaafd raakt?

Tijdens de hierop volgende gespreksronde worden de volgende opmerkingen genoteerd:

1. zelf heb ik heel lang ‘gewoon’ gebruikt – ik kon dat hanteren – achteraf kijkend denk ik: op enig moment had ik ‘t gewoon nodig om te functioneren – maakte toen ook met dat doel lunchafspraken – nam op den duur ook al ‘s ochtends in de auto een ‘middeltje’ ter versterking – hield dat een tijd vol – maar toch kwam ik een keer op een vergadering om half negen ‘s ochtends met borrels op en ben toen in de kliniek terecht gekomen – waarbij de bedrijfsarts de nodige voorbereidende contacten wist te leggen: kortom, toen ben ik over het randje gekukeld = ik had drank nodig om te kunnen functioneren…

2. bij mij zit ‘t ‘gewoon’ in m’n genen – dat wil zeggen: in mijn familie konden ‘ze’ ‘t ‘gewoon’ hanteren – m’n moeder stond ook achter ‘t buffet – heb later ook zelf een café gehad – zelfs daarover ook eens in de stukje in de krant gehad met de titel ‘die o zo lekkere rode draad….’ – heb die periode van m’n leven intensief gezopen – was bijna 40 jaar getrouwd – volop liegen en bedriegen – en toen barstte de bom, maar toen is ook wel ‘het kwartje gevallen’ om er wat aan te gaan doen!! – zo kwam ik 7 juli 2003 voor ‘t eerst naar de groep en heb sindsdien geen druppel meer gedronken – de tafel hier is eigenlijk mijn kliniek – na 9 maanden kwam de rust een beetje terug – ben ik weer getrouwd (met dezelfde vrouw) en heb een totaal ander leven gekregen – ben nog steeds erg blij met de gezette stap en hoop zo door te gaan – hoef niet meer te liegen – dank god op m’n blote knieen…

3. had vroeger sterk het gevoel te moeten ‘pleasen’ om zo erkenning te krijgen – thuis gaf drank geen probleem – het begon meer op ‘gezelligheids-feestjes’ – voelde me dan op den duur ‘lekkerder’ – maar maakte ook brokken in het huwelijk, want het liep uit de hand en zo ging ‘s avonds iedereen naar bed en bleef ik alleen achter met een fles – leefde op ‘t puntje van m’n tenen – of ik in een vicieuze cirkel naar beneden werd getrokken – heb toen de kliniek in Limburg gebeld en daar aansluitend zes weken gezeten – leerde daar ‘voelen’ – huilen – wilde ‘t gezin ook liever ‘laten’, maar zij wilden mij terug – ik heb daar ‘liefde’ gevonden – was zelf ‘t liegen en bedriegen ook ‘zat’, walgde van mezelf – heb nu een lekker gevoel – wel zijn er mensen met argus-ogen, die mij niet geloofden – ben trouwens zelfstandig in m’n werk geworden – ben ook om mezelf gaan geven – koester de tafel en de mensen – zij geven mij veel steun en ik ben daar blij mee!

4. ook in mijn familie zijn veel ‘drinkers’ – maar ‘problemen’ heb ik zelf eigenlijk niet – natuurlijk wel met kinderen en in het huwelijk – hoop dat de tijd alles zal ‘helen’………

5. ik heb een goede week gehad en verder niks te melden!

6. wil graag luisteren: ben hier voor ‘t eerst en moet ‘even’ wennen!

7. ik begon op m’n 15e in de horeca: werken en drinken – elke avond feest – trouwde en er kwamen twee kinderen – ik was chef geworden en kon niet meer zonder drank – mijn vader en opa konden er trouwens ook wat van….

8. mijn drinken is als een hobby gestart – ik was 26 bij de geboorte van mijn zoon en ben toen gestopt met blowen – maar de drank liep ‘gewoon’ door – heb die vooral gebruikt om te ‘vluchten’ en kon er steeds minder tegen – ben toen ook begonnen met coke – heb tenslotte de kliniek ‘gedaan’ – en verbaas me dat het nu eigenlijk ‘makkelijk’ gaat = ‘t gaat me goed af – ook ten opzichte van mijn vrouw en kinderen!!!

9. ben overtuigd dat ‘aanleg’ een belangrijke rol speelt, eigenlijk net zoals bij kanker – maar wat de trigger’ is blijft (voorlopig) onbekend – kennelijk moeilijk om daar de vinger op te leggen.

10. ik ben overtuigd dat een combinatie van factoren de doorslag geeft – ben zelf deel van een één-eiige tweeling – kennelijk toch verschillen aanleg of omstandigheden – ook komen wij uit een stabiel gezin – zelf voelde ik al op de middelbare school het gevaar van ‘wegslippen’ – ik maakte andere keuzes dan mijn 2-ling zus – trouwens ook een verkeerde keuze tav het huwelijk – kreeg vervolgens kanker met 8 operaties en een slecht perspectief – aansluitend brandde mijn bedrijf af – en toen wilde ik escapen – ik zag een zwart gat, zonder uitweg – de angst werd erger door de drank – uiteindelijk hebben familie en vrienden mij hier neergezet, kennelijk was ik er eerder niet aan toe, maar hier kreeg ik inzicht en heb de leidraad tot herstel gevonden – sterker: ook de weg om problemen op te lossen.

11. het heeft vrij lang geduurd voordat ik kon drinken zonder rillingen; mijn lichaam protesteerde kennelijk. Later is dat overgegaan – ook een kwestie van trainen denk ik. Ik raakte wel de weg compleet kwijt, maar bracht dat niet in verband met een begrip als ‘verslaving’. Uiteindelijk begon ik alles te verliezen: werk, huwelijk, gezondheid. En zo werd ik kennelijk rijp voor ‘de slacht’, dat wil zeggen: toen eindelijk iemand mij ronduit liet weten dat ik verslaafd was en mij bovendien de weg wees die ik zou moeten gaan, heb ik dat opeens kunnen vertalen in onmiddellijke actie, waarna het vervolg heel gewoon logisch en gezond herstel opleverde, zowel fysiek als van relaties. In dat verband bleken zowel de kliniek als de groep essentieele ‘bruggenhoofden’. Sindsdien zit ik wekelijks in de groep en geniet ‘met volle teugen’, altijd weer.

12. ik hield ook niet van drank – kom uit een autoritair, reactionair en intellectueel milieu – ik wilde echter ‘leven’ – vind dat trouwens ‘mooi’ gezegd van mijzelf – ben verhuisd naar een andere stad – kreeg ‘verkeerde’ vrienden – thuis werd niet gedronken, niet gerookt – wel heerste er discipline – denk dat het zoeken naar de juiste vorm mijn grootste aandacht had – vader is vorig jaar overleden: dat voelde als een bevrijding – ik wilde een luchtig verhaal maken – heb nu beter contact met mezelf – merk steeds vaker dat de geschiedenis zich herhaalt – maar ik wil vooral mijn eigen verhaal met accent op de inhoud – merk steeds meer dat geschiedenis zichzelf herhaalt – lijk zelf op mijn vader – hetzelfde geldt voor mijn eigen zoon…..

13. ik lijk veel op mijn vader, die ook dezelfde neiging had – veel schuldgevoel – moeilijke relatie met ouders – was toen redelijk vaak beneveld – een paar ijkpunten zijn voor mij: Eric Clapton, die van zijn oma een gitaar kreeg – kon die niet meer loslaten – als ik bijvoorbeeld een frikandel wil moet die ook een meter lang zijn – nu was ik op een begrafenis en heb dat kunnen volhouden – zonder onthoudingsverschijnselen – op een receptie eet ik nu mateloos groene taartjes – in de jaren ’60 ging ik naar de UTS (=technische school) en aansluitend uitspatten = dat zijn ijkpunten in hoge versnelling – ben toen zuivere wiet gaan gebruiken, vond dat beter dan drank – maar werd toen ook overgevoelig voor muziek – later werden de afkickperiodes langer en heftiger: 4 dagen op m’n knieen – daarom ook geen coke – bij mij is het mis gegaan op m’n werk – als ik uit eten ga sta ik versteld over hoe mensen kunnen ‘nippen’ – een glas vol drink ik als bier in 2 slokken – het geeft mij onrust om te proberen ‘sociaal’ te drinken – dan wordt dat ook een obsessie: een vriendin legde na een slok een bierviltje op het glas om ‘morgen’ verder te drinken….

14. mijn dank is overmatig geworden toen mijn relatie plotseling ‘over’ bleek – heb gelijk gebeld – kwam daarna in de detox in Haarlem – ben nog niet vrolijk – probeer op de been te blijven……

15. voel heel veel gelijkenis – ben overtuigd van het ‘ziekte’-karakter – heeft nix te maken met wilskracht – kan zelf niet meer stoppen na 1 glas drank – gewoon drinken om te drinken – vooral om eenzaamheid op te vullen – kan trouwens ook met andere middelen: coke, aandacht, internet, uitproberen – nieuwsgierigheid – wel/niet van jezelf houden – waarom wil ik dat mezelf aandoen? Heeft met heel veel factoren te maken – keuzes maken – ben zelf nu een week clean / is trouwens niet de eerste keer / ben in Limburg en de Brijder geweest: steeds maar falen – nu laatst de Jellinek/Surinameplein: je moet er toch immers alles voor over hebben – ze zeggen daar ‘AA’ is heilig – dus nu maar eerst hopen dat ‘t kan – heb veel goede hoop….

16. ik heb hier gestudeerd en woon in Rotterdam – ben later getrouwd en de politiek ingegaan: daar werd alles en veel aangeboden – kan er steeds minder tegen – zag een advertentie in de krant van ‘de Buitenveldert-beweging’, met een telefoonnummer en vermelding van de groep Rotterdam, maar die is kennelijk opgedroogd – drink nu zelf 2 glazen per avond – probeer toch niet te drinken’……

Afsluitende conclusie: aangezien we hier rond de tafel zitten met uitsluitend mensen die zelf verslaafd zijn geraakt, kunnen we niet vaststellen hoe het moet zijn om die ervaring te missen – wellicht past daarbij enig mededogen, want ‘zij’ weten niet wat ze hebben gemist. Dat geldt immers de rampen, maar ook de toppen!

Amsterdam, 22 februari 2011.

Buitenveldert-groepsgesprek op maandag, 14 februari 2011 in de 12e Montessorischool aan de AJ Ernststraat 112 te Amsterdam; aanwezig: 12 deelnemers.

Opening bijeenkomst door de gespreksleider: 20 uur. Daartoe uitgenodigd wordt het onderwerp voor deze avond bepaald door de suggestie van een van de deelnemers, die het volgende signaleert:

‘ik heb mijn kliniek-opname vrij recent ‘met succes’ afgerond en ben sindsdien ook ‘clean’. Dat is het goede bericht. Maar aan de andere kant voel ik na mijn opname een behoorlijke onrust in mijzelf. Misschien is het angst voor terugval of onzekerheid omtrent mijn toekomst. Ik zou er een lief ding voor over hebben niet de hele tijd het gevoel te hebben bijna door het ijs te zakken. Kortom, hoe vind ik rust en zelfvertrouwen?’

In de gespreksronde brengen de ‘tafel-genoten het volgende naar voren:

1. tijdens mijn eigen ‘gebruikersperiode’ had ik eigenlijk geen rust – en dusook nergens tijd voor – alles moest wijken voor mijn gebruik – op een moment stopte ik en verwachtte dat alles en iedereen meteen zou ontspannen – maar het heeft zeker anderhalf jaar geduurd voordat ik die gewenste rust zelf in m’n lijf kreeg – op een gegeven moment voel je dat je beter in je vel gaat zitten – eigenlijk nogal wiedes: ik had jaren de boel belazerd en begreep, later, dat het ook weer jaren kost om respect van anderen terug te krijgen – ook daarom is het een hele strijd – topsport – om dat voor elkaar te krijgen – onrust uit je lijf jagen kost sowieso tijd – na 1 a 2 jaar was het eindelijk zo ver en zat lekker in m’n lijf – en: het is zeker de moeite waard: het betekent bijvoorbeeld herstel van relatie’s: met m’n partner, met m’n kinderen / rustig de krant kunnen lezen / nu voel ik me dan heerlijk en weet goed dat dat allemaal tijd kost – vergeet niet: een totaal ander leven is tenslotte een zegen, maar rust terugvinden is nog een heel (volgend) hoofdstuk apart.

2. sinds afgelopen september heb ik geen drank meer genomen: ik ben sindsdien zeer actief geweest – rust heb ik nog niet – ben eigenlijk nog steeds zoekende – maar wel blij!

3. oorzaak van mijn drank was onrust – mijn zoektocht naar drank liep trouwens via drugs – daarin vond ik tijdelijk ook rust – maar dat kaatste 400.000 keer harder terug – ben nu 4 maanden zonder – ervaar elke dag een beetje meer rust – had altijd allerlei smoesjes, waardoor iedereen afstand van mij nam (broer, vrouw, allemaal weg) – in mijn kennissenkring zijn ook veel ‘stoppers’ – heb daar ook veel mee gepraat – toen ik eenmaal vrede kreeg met de situatie, kwam ik ook zelf tot rust – kan mezelf nu beter bekijken – kom met kleine stapjes verder – trouwens: veel sporten, beweging, doet mij goed.

4. na de kliniek kreeg ik nog een half jaar ‘dag-behandeling’ – begon ook met joga – leerde concentratie op mijn lichaam – ontspannen en aanspannen – bezig zijn met mijn lijf – sporten – goed maar ook leuk – zelf koken, schilderen, inclusief lessen en dingen proberen: oefenen in concentratie + kijken en praten naar en met anderen incl. het bespreken van fouten over en weer plus het praten met vrienden over alle aspecten van het leven, incl. het lezen van boeken en artikelen over ‘het brein’: vrij of niet? – dat zijn leuke onderwerpen, zij geven afleiding en rust – dus geen agenda meer vol plannen, maar vooral ruimte en rust voor ‘toevallige’ dingen zoals laatst de tennis-finale van het Amro-toernooi: de kunst is je te laten verrassen (trouwens: wat is Zalm klein) – dat soort dingen zie ik dan….! plus ik zie mensen heen en weer lopen – super stands en volop drank.

5. een lastig onderwerp – liever zou ik aan het einde van de rij komen – vooral nu – ben ik bewust op zoek naar rust? – onrust ervaar ik namelijk ook als motor voor actie, toch? – wat was er eerst onrust of rust / het zin geven aan het leven was voor mij de oorzaak van mijn verslaving – maar dat impliceert toch geen onrust – heeft misschien iets te maken met het begrip ‘emotionele intelligentie’ van Wayne Dyer. Op het moment lees ik een boek over Alexander de Grote – een intelligent mens vol onrust – ik geloof dat ik zelf niet rustiger ben – van binnen in ieder geval nog net zo’n draaikont als in m’n gebruikerstijd, maar ik kan ‘t nu wel zelf bepalen en heb meer contact met mezelf – voel erg: ‘rust roest’ – ben ook op zoek naar wie ik ben – eigenlijk wil ik dat ook blijven doen: zoeken naar inzicht – voorbeeld van mijn zoeken en onrust: ik had 2 vrijkaartjes voor een concert; op het programma stonden Richard Wagner en Richard Strauss, waanzinnig – Wagner is geniaal en zwaar; Strauss is als Willem Breuker: speels en vol humor = altijd een zoektocht. En dan schiet ik dus aansluitend in de vergelijkende relatie met mijn vader: hij was Wagner en ik ben Strauss = tegenstellingen tussen zwaar en speels…

6. de overgang tussen mijn periodes, dwz dwangmatig, verslaafd en daarna, dankzij de kliniek, gestopt met ‘gebruik’: absolute tegenstellingen. Eenmaal overgestapt, moest ik eigenlijk weer helemaal opnieuw leren lopen, denken en leven. Doodgaan en opnieuw geboren worden, zoiets. Het ging ook allemaal gepaard met opnames, isolatie, dwang en wat er in de psychiatrie allemaal te vinden is aan medicatie en gesprekstechnieken. Achteraf een hele serie van ingrijpende acties, waar je totaal mee door elkaar wordt geschut. Letterlijk heb ik vervolgens gewoon opnieuw moeten leren lopen, praten, nadenken, bewegen, enz. = opnieuw geboren worden. Zoiets. En natuurlijk: dat betekent ook dat je ‘opnieuw’ moet wennen aan de wereld waarop je blijkt te leven. Nog steeds dus. Daar had ik mijn handen aan vol. Het was en is nog steeds een spannend avontuur, waar ik iedere dag graag mee bezig ben.

7. rust en onrust: bijvoorbeeld in de straat waar ik woonde, denken ‘de’ mensen: “kunnen we nu ‘gewoon’ met hem omgaan?” – ‘t ergste: je moet een prijs betalen voor het oude leven – nu probeer ik regelmaat en rust te vinden – maar mijn emoties kunnen dwarszitten – rust komt (langzaam) – ik denk: ga dingen ondernemen – pijn lijden hoort erbij – een boek over Amerika; ook daar hoort pijn bij – vroeger al wilde ik wat ondernemen, maar vanaf mijn 35e jaar durfde ik niks meer – nu probeer ik eruit te komen – maar vandaag ben ik door het frame van mijn fiets gezakt – toch loop ik rustig naar huis en heb een nieuwe 2e hands fiets gekocht, ben nu hartstikke blij en een heel eind langs de Amstel gereden – een simpel ding waar ik blij mee ben – woensdag Abcoude tussen de natuurmonumenten met een bootje tussen de eilanden door en dan soep maken – ben dan om 16 uur thuis met lekkere thee – al die ‘kleine’ dingen komen weer terug – ook op de fiets: dat geeft me rust – je kunt altijd een keuze maken – wel heb ik nog steeds moeite met mensen om te gaan, al gaat ‘t soms al goed en daar ben ik dan echt blij mee….

8. chinezen hebben een ying en yang teken – ik ben zelf extreem wit en zwart – ben ook een beetje work-alcoholic – toch ben ik ook volkomen in rust – zowel met werk als in het museum: maar met vrienden is veel onrust ook prima – maar als ‘t teveel zwart is, dan raak ‘t evenwicht zoek – teveel drank geeft teveel onrust – nu ervaar ik moeilijke tijden in verband met mijn vader, die is 88 jaar en doet mee aan een kuur in het AvL – doet ‘t niet goed – ben dan van slag – maar dat is nu geen reden meer om te gaan drinken: nu bewaar ik het evenwicht – toch zou ik ‘t anders willen dwingen – heb geleerd om bijv. ‘onrust’ los te laten – en dat werkt mij er goed doorheen – harmonie vinden: dat werkt ook – zo zit dat
met muziek – ik kan dus ook helemaal niet tegen ‘wacht-’muziekjes, wat niemand begrijpt – harmonie is voor mij heel belangrijk, misschien wel saai…..

9. onrust komt met de beurt – daar moet ik van leren – ben een half jaar geleden gestopt met drinken – ben onrust tegengekomen – weet niet waar die vandaan komt – wil veel vertellen maar sla dicht – heb de laatste tijd onrust = dat ik een verlangen heb naar rust in mezelf en niet de situatie accepteer waarin ik zit, bijvoorbeeld zaterdag druk bezig met boodschappen doen en niet de tijd hebben om rustig te gaan zitten – bijvoorbeeld ook de onrust van nu ‘dat ik niet meer drink’ – last ook van minderwaardigheids-gevoelens – mezelf naar beneden halen – de zingeving van het leven – ook oorzaak van mijn drank – mijn fantasie – dit gezegd zijnde voel ik meer rust; moet mijn ventiel wat meer goed losdraaien – collega’s op werk zijn goed om mee te praten = stoom afblazen – neem wat gas terug – dat kost tijd – een jaar of meer….

10. ik herken het wel – zat zelf 5,5 maanden in de kliniek, had daar een eigen kamertje, waar ik eerst niet uit wilde – toch kwam daar een eind aan en ben toen ook terug gevallen – later kreeg ik een eigen flatje en heb dat goed verzorgd en zelfs geschilderd – maar rust om bijvoorbeeld tv te kijken heb ik nog niet – wel ondervind ik veel liefde van mijn vier kinderen. Ben laatst met ze gaan zwemmen en hoop op nog meer van die dagen. Ben ook toen refusal gaan gebruiken; dat geeft mij veel rust – de laatste keer dat ik door het lint ging, dacht ik dood te gaan – heb toen alles bij elkaar geschreeuwd, zag ‘t niet aankomen.

Afronding door de vragensteller: dank voor alle verhalen / ik herken: de eenzaamheid / erken ook de ingebakken eis van noodzakelijk geduld / het niet najagen / de noodzaak om ‘dingen’ te ondernemen + zelf ook in beweging blijven / voldoening uit ‘dingen’ halen + lessen leren + tijd nemen + genieten + kick ervaren met kinderen + vertrouwen ontwikkelen + desnoods pijn lijden en vooral: ‘hopen op heling door de tijd heen…’
Amsterdam, 15 februari 2011.

Impressie Buitenveldert-groepsgesprek op maandag 7 februari 2011 in de 12e Montessorischool aan de AJErnststraat 112 te Amsterdam; aanwezig 9 deelnemers, waarvan 1 nieuweling.

Na de opening om 20 uur vertelt de nieuweling: ‘na een lange zoektocht ben ik nu in deze zelfhelpgroep terecht gekomen: sinds zes maanden kreeg ik therapie voor algemene leefproblemen. Dat is echter gestopt toen bleek dat ik ook een alcohol-problemen heb. Nu vraag ik mij af of ik een verslavingsinstelling moet benaderen of eerst maar eens aanschuiven bij een zelfhelpgroep als deze.’

Hierop volgen enkele reacties, onder meer de regel dat geen advies wordt gegeven. En dat betekent dat een nieuweling altijd van harte welkom is om daarbij zelf te kunnen ervaren of de groep nuttig kan zijn.

Aansluitend wordt het onderwerp voor deze avond bepaald, namelijk: welke ervaring hebben de deelnemers voordat zij aan de groepstafel wekelijks met elkaar samenkomen? Wat hebben zij ervaren aan (voorgaande) professionele hulpverlening? En wat is het nut van een wekelijks samenzijn zoals dat in zelfhelpgroepen plaatsvindt? Kunnen die actie’s, dus professionele hulp en zelfhelp, gelijktijdig worden ondernomen?

Afgesproken wordt dat eenieder zal trachten uit eigen persoonlijke ervaring te vertellen zonder het geven van advies. De sprekers worden aangegeven met cijfers:

– 1. zelf heb ik nooit in een kliniek gezeten – wel geef ik daar nu veel voorlichting – ik vind het daar ook goed gaan en ervaar die klinieken absoluut als zeer positief – in mijn eigen drankperiode ben ik daar ook zeker op gewezen, maar ik dacht dat ik het wel alleen zou redden; daarna kwam ik iemand tegen en die vertelde: ‘ik ging op 7.3.2003 voor ‘t eerst naar de zelfhelpgroep en heb daarna nooit meer gedronken’ – dat heb ik toen ook geprobeerd – en toen kreeg ik rust in m’n kop – zo kreeg ik veel terug en werd sterker, maar ook een dagje ouder – vind het nu fijn om iedere week bij de groep aan te schuiven – soms ook, komt er opeens ‘t duiveltje naar boven, en dan is de groep erg belangrijk – ‘t is een beetje mijn houvast…
– 2. een hele poos terug heb ik naar een videoband gekeken, samen met (1) – ik was helemaal klem komen te zitten – sinds september ga ik nu naar de groep en ben toen ook gestopt met de drank – met de groep ben ik zo weer een week verder – zo gaat ‘t prima – ik voel ook dat ’t zo verder gaat….’
– 3. ik heb hele reizen achter de rug en kreeg tenslotte een opname van 3 dagen in de Brijder-kliniek, inclusief de detox – daarna 2,5 dag groepstherapie en na 3 – 4 weken weer ongeveer 5,5 maand in de kliniek: ik voelde me daar veilig – toen naar huis – na een paar terugvallen en vakantie met m’n dochter, verbrak m’n oudste zoon het contact – later weer opnieuw contact met de kliniek en nu dus begonnen met de Buitenveldert-groep: dat was eerst moeilijk, maar nu wel goed. Met vallen en opstaan red ik het de laatste tijd absoluut.
– 4. nou, ik zal ‘t proberen – ik zie het als een zelfstandig onderwerp: mijn eerst jaren nuchterheid dank ik aan AA – later stapte ik over naar de Buitenveldert-groep – daarna 3 jaar geen groep meer, dat ging niet vanwege mijn werk: nu is de maandag vrij gekomen en zit ik hier weer = ik ervaar dat vanuit de dynamiek van het leven – en ja, wat brengt mij hier nu weer: begin jaren ’90 ging mijn relatie de mist in / gelijktijdig ontstonden familie-problemen: ik ging heel veel ‘gebruiken’. Naar de huisarts gestapt en aansluitend langdurig bij een psychiater – na enige tijd daar gestopt en later weer daar begonnen, tot die therapie stopte vanwege het feit dat de psychiater met pensioen ging – sindsdien aan mijzelf gewerkt maar met drinken niet gestopt – dat lukte pas toen mijn ouders overleden en kennelijk de weg vrij kwam voor de nodige zelf-ontplooing: achteraf lijkt alles logisch, maar op het moment zelf ontbrak het mij natuurlijk aan het nodige zelf-inzicht. Ik kan dat alles nu heel goed inzien en ben blij dat ik uit die destructieve spiraal heb kunnen stappen.
– 5. natuurlijk heb ik myzelf ook afgevraagd waarom en hoe ik met drank in de problemen kwam. Wat de reden was, enz. Kwam zo ook een week in de detox van de Jellinek, voerde daar geen gesprekken – na een maand weer een detox-opname, toen wel met groepsgesprekken – dat voelde goed – ik zocht naar redenen – kwam niet verder dan: het is stom, maar ook gewoon lekker – meer kon de psycholoog ook niet vinden – volgens mij was er ook geen reden – nu hier in de groep, hoor ik tips en besef ik: he, daar kan ik wat mee – en deze groep zorgt ook voor rust plus de gelegenheid om te overdenken en bovendien maakt deze tafel mijn oordeel over mijzelf positief en doet mij geloven dat ik nog een heleboel kan leren! Dus eigenlijk: dat ik nog een toekomst heb….
– 6. toen ik mijn eigen verslaving ontdekte, heb ik met beide handen alle beschikbare hulp aangegrepen: min of meer tegelijk: zowel de AA-contacten, als de kliniek waar ik een veilig heenkomen zocht en vond. Zodra ik weer kon lopen, ging ik naar de groep. En daar ben ik nooit meer mee gestopt. Ik vind het steeds weer sensationeel, spannend en verwarmend. Eigenlijk kan ik hetzelfde zeggen van de kliniek: fantastisch. Ik ontdekte dat er echt leven is na zo’n periode. Ik heb erg veel geleerd en ben daar nog steeds mee bezig: een groot geschenk!
– 7. ik was altijd een beetje door het leven aan het dwalen in een bepaald soort uitgangscircuit – drinken bij het eten – ‘s nachts alleen drinken – niet te hoeven voelen – een vicieuze draaikolk – overspannen ook – toen volgde op een keer de kliniek – zes weken therapie – enorme inzichten ontstonden tav de reden van mijn gebruik – de ingeslepen patronen, het willen pleasen – lief gevonden willen worden – altijd boven de omgeving uit willen steken – mezelf verliezen – niet goed zijn voor mijn omgeving – conclusie: verandering is nodig, dus: niet meer drinken = beter bij jezelf komen + last van je schouders voelen afglijden en energie in de groep en gezin steken = enorme verrijking van het leven ervaren en vervolgens je prettig voelen door niet te drinken + kracht in jezelf ontdekken om te leven en erkennen het niet meer nodig te hebben plus de verbetering voelen van de relatie met de kinderen: nu al, zo kort pas, namelijk sinds vorig jaar december….
8. Vaak is het onderwerp: wat is de oorzaak van de verslaving?? Dat wist ik zelf ook niet – is trouwens een gepasseerd station – nu gaat het erom het proces te onderhouden. Ben zelf ook in de kliniek geweest – was toen anders dan tegenwoordig – eigendunk wordt nu in klinieken onderkent – ik heb later therapeuten geconsulteerd en de groep geeft ook practische tips, bijvoorbeeld ‘refusal in je portemonnée’ en bij veel dorst: veel water drinken + in de groep zie je mensen waar ‘t goed mee gaat!! Let daarop!
9. Ik ben pas 2,5 maand in de groep – heb veel dingen gehoord die mij raken – ben zelf nooit ‘gedetoxed’ – heb mijn hele leven zien afbreken door de drank – het is een wonder dat ik hier nog zit – er is geen weg naar herstel als je nog drinkt – bij mij is het inderdaad: Ik besef dat ik er van af wil en heb nu alle hoop dat het gaat lukken. Dank voor deze avond.

Hierop sluit de gespreksleider de bijeenkomst, geeft gelegenheid tot het geven van een kleine bijdrage in de gemaakte onkosten, wordt gezamenlijk de ruimte weer in orde gebracht, de vuile boel afgewassen, de school afgesloten, de sleutel bij de portier afgegeven en gaat eenieder zijns weegs.
Het is dan 21.30 uur.

——————————————-

Enkele dagen voor zijn overlijden stuurde Bernard nog een laatste teken van leven. Hij wist precies wat er komen ging, maar bleek absoluut goed in staat zijn gedachten en gevoel duidelijk uit te drukken. Daarom volgt hierachter deze tekst, waarbij een glimlach past, nog afgezien van het feit dat een en ander enkele waardevolle lessen oplevert, waarover in een volgende bijdrage meer zal worden verteld.

Beste Dees,

Jammer dat ik zo traag email. Maar goed, ik heb D. nu geantwoord op zijn uitgebreide prachtbrief.
In mijn antwoord kwam onderstaand algemeen thema voor. Misschien vind jij het ook wel vermakelijk.

***

De strijd tussen de cortex en de apehersenen blijft fascinerend vind ik en een bron van vermaak, als je tenminste uit de eerste vuurlinie van je verslavingsaanpak bent.

Als je goed oplet, kun je in de groepen regelmatig varianten horen op het volgende basisverhaal :

Ik zat thuis en dacht:
“Wat ben ik blij dat ik gestopt ben met drinken” (drugs, sex, gokken, etc.).

Ik liep naar de keuken en dacht :
“Ik voel me stukken beter sinds ik gestopt ben een paar maanden geleden”.

Ik deed de ijskast open en dacht:
“Heerlijk zo, zonder al dat afschuwelijke gezuip”.

Ik zag een fles staan, pakte hem en schonk een glas in, terwijl ik dacht:
“Ik ben veel gelukkiger zo zonder drank”.

Ik dronk het glas in één teug leeg.

De eerste keren dat ik (varianten op) dit verhaal hoorde, geloofde ik het gewoon niet.
Tot mij, mijn eigen versie overkwam dus, in de vorm die jij beschreven hebt.

De kortste versie die ik ken van dit “verslaafden oer-drama” is deze:

“Mijn hoofd dacht cola en mijn mond zei bier”.

Fantastisch. ”

***

Wat anonimiteit betreft :

Zoals de meesten heb ik dat de eerste maanden en jaren in de groepen, vooral gezien als een bescherming/afscherming van je persoonlijk leven: privacy.
Later ben ik meer verschil gaan maken tussen de bijeenkomsten op zichzelf en eventuele contacten met groepsdeelnemers daar omheen.
Je geniet het (voor)recht om anoniem deel te mogen nemen aan de bijeenkomsten.
Tijdens bijeenkomsten gaat in mijn ervaring eigenlijk vrijwel nooit iets mis. En als er al eens een strubbeling is dan zijn er vrijwel altijd wel oudere, ervaren deelnemers, die de boel weer in rustig vaarwater weten te krijgen.
Een zeer veilige omgeving dus en dat is uiteraard essentieel.

Iets geheel anders natuurlijk, zijn eventuele contacten met groepsdeelnemers buiten de bijeenkomsten om.
De anonimiteit wordt dan vaak – al of niet geleidelijk en gedeeltelijk – opgeheven. En daarbij kun je niet rekenen op de veiligheid die je geniet gedurende de bijeenkomsten. Dat zouden de deelnemers zich goed moeten realiseren.
Wat mij betreft is er niets tegen informele contacten met groepsdeelnemers, maar het is verstandig daarbij net zo behoedzaam te werk te gaan als bij andere informele contacten “in het wild”.

Hartelijke groet,

Bernard

***

Deze serie ‘publicatie van gespreksverslagen’ eindigt thans: enkele dagen geleden is onze groepsdeelnemer en dierbare vriend BS overleden. Hij was de groepsdeelnemer die wegens de terminale ziekte (ALS), sedert bijna 2 jaar niet meer in staat was onze zelfhelpgroep te bezoeken en daarmede tevens de ongewilde oorzaak werd om te starten met het publiceren van deze gespreksverslagen. Deze oorzaak is met zijn heengaan komen te vervallen. Gisteren werd hij gecremeerd, nadat wij in een ruime kring dierbaren, afscheid van hem mochten nemen. Een aantal deelnemers van onze groep bezocht ook deze bijeenkomst. Zelf werd ik in de gelegenheid gesteld tijdens dit afscheid in de aula enkele woorden te spreken; deze tekst staat hieronder:

Bernard Sprock overleden.
Afgelopen dinsdag bereikte mij het bericht van zijn dood. Niet onverwacht natuurlijk. Vanaf het moment dat de aard van zijn ziekte bekend was, stond de afloop vast. Daarnaast is het waard te weten hoe hij, samen met zijn vrouw Vera, die ziekte-periode van enkele jaren heeft ingevuld. Tegen de achtergrond van toenemende beperkingen van fysieke vermogens bleek de vitaliserende waarde van wederzijds vertrouwen en intense integriteit, waarbij zeker niet onvermeld mag blijven dat hun gevoel voor humor en relativering hen zelden of nooit in de steek liet.

Het was een voorrecht zo af en toe als vriend daar te mogen verkeren: een fietstocht tussen de grote stad en hun huis betekent steeds een feest tussen sloten, riet, vogels en bloemen of juist heel spannend over ijspaden of modderplassen. Kortom, nooit saai. Precies zoals ons onderlinge contact – we hebben veel meegemaakt en geleerd dat lachen mogelijk blijft.
Op waardige wijze is dat alles thans afgerond. Reden voor groot respect richting Bernard en in niet mindere mate Vera, zijn geliefde partner.
Natuurlijk hebben wij Bernard de afgelopen jaren enorm gemist in de groep. Bij dit woord ‘groep’ ga ik er gemakshalve van uit dat iedereen hier en nu weet wat hiermee wordt bedoeld. Voordien was hij heel gewoon en vanzelfsprekend zonder mankeren wekelijks in diezelfde groep aanwezig en zat op zijn vaste plaats, aan het andere eind van de tafel. Als deelnemer, maar ook als beheerder van onze kas. Dat bezoek stopte hij zelf toen zijn stem hem in de steek begon te laten. Zijn aanvankelijk licht lallend geluid vond hij juist in ons gezelschap ongepast, zulks mede vanwege de wellicht hierin schuil gaande associaties met een wijze van leven, waarvoor speciaal in dit soort groepen gepoogd wordt een verandering aan te brengen. Dus toen bleef hij weg. Hij kon zoiets brengen als een grap; trouwens een kunst die hij ook in andere situatie’s voortreffelijk beheerste; de achtergrond was natuurlijk bittere ernst.
Bernard werd zo indirect initiator van de site ‘www.verslavingalsgeschenk.nl’, want wekelijks rapporteerde ik hem schriftelijk over de afgelopen groepsavond; zo ontstond het plan om deze verslagen ook op een site te plaatsen. Bernard zelf participeerde en reageerde via de e-mail, wat ik dan weer meldde in de groep.
Bernard was een uiterst bescheiden mens. Vooral vroeger vond hij zichzelf maar niks. En dat klopte natuurlijk niet. Zo studeerde hij met succes psychologie aan de universiteit van Amsterdam. Vervolgens heeft hij op den duur ook zelf een weg uit zijn eigen doolhof gezocht en gevonden. En kwam daarbij in aanraking met het fenomeen ‘zelfhelp’, aanvankelijk in de vorm van de AA en aansluitend de Werkgroep Buitenveldert. En zo is hij langzaam, maar zeker, uit zijn schulp gekropen. Ik maakte hem daarbij mee bij het opzetten en in stand houden van verschillende projecten, zoals het Stoelenproject, een avond- en nacht opvang voor daklozen in Amsterdam. Het draait nog steeds. En natuurlijk niet te vergeten zijn onvermoeibare participatie en steun aan onze zelfhelpgroep.

Het was ook in deze periode dat hij goed gebruik maakte van de combinatie van persoonlijke eigenschappen en de situatie. Hij stond ingeschreven als verslavingstherapeut en wist dit vak een bijzondere practische inhoud te geven. Zo werden heel wat handen geactiveerd bij de restauratie van de huidige woning/boerderij van Vera en hem: een weergaloos project, alleen maar mogelijk door de unieke combinatie van zijn eigenschappen als deskundig planner / uitvoerend bouwvakker en therapeutisch tovenaar en last but not least de konsekwente steun van Vera. Hierbij ontwikkelde hij zich zelfs ook tot vaardig technisch monteur. Als sprekend voorbeeld noem ik zijn actie om via marktplaats een enorme hydraulische roldeur te kopen, deze ter plekke te demonteren, te transporteren naar de bestemming en tenslotte te monteren in een van de exact passende open stalingangen van zijn boerderij.
Je zou er een boek over kunnen schrijven. Om nog maar te zwijgen over zijn enthousiasme voor de natuur, welke ter plaatse hun boerderij en woonerf omringt en waarbij hij opgewonden kon praten over het paren van karpers, palingen en andere vissen, die jaarlijks, al eeuwen lang, juist daar een plek in de sloot bleken te kiezen om zich precies daar en dus na hun reis over verschillende continenten en wereld-zeeën, voort te planten. Of het nestelen van allerlei uiterst bizarre vogeltjes, de ijsvogel voorop, waar Benard, gastvrij als altijd, natuurlijk een aangepaste woning voor in elkaar knutselde. Tegen deze achtergrond heeft ook Bernard zijn verhaal nu afgerond.
Bernard, ik dank je zeer voor je warme vriendschap. Salut!

Dees Postma
Amsterdam, 4 september 2010.

ps: het stoppen met de gespreksverslagen, veroorzaakt natuurlijk niet automatisch het wegvallen van deze site. Hierover zullen wij ons nog beraden. Voorshands stellen wij ons voor relevante ontwikkelingen middels dit kanaal ook in de toekomst te publiceren. De tot dusverre ontvangen reacties doen ons veronderstellen, dat een en ander aan een duidelijke behoefte tegemoet zal kunnen komen. Hierover zullen wij nader berichten.
————————————————-

Werkgroep Buitenveldert – AJErnststraat 112 – Amsterdam – verslag 90 – 30.8.2010 – 9 deelnemers.

Kennelijk is de school-vacantie geheel voorbij: de vergaderzaal is in de ‘gewone’ inrichting terug gebracht, zodat er niet meer met allerlei meubilair behoeft te worden geschoven. Nadat een ieder is gezeten opent de gespreksleider (H) om 20 uur de bijeenkomst, heet de aanwezigen welkom en vraagt suggesties ter bepaling van het gespreksonderwerp voor deze avond. Hierop vraagt A het woord; zij zegt:

Niet zo lang geleden ben ik gestopt met mijn verslaving en ik merk dat dit alles ook een enorme nasleep heeft in ons gezin – zolang je drinkt overzie je die nasleep absoluut niet – maar nu het mij eindelijk lukt word ik daar ‘gewoon’ keihard mee geconfronteerd – bijvoorbeeld: m’n dochter heeft eigenlijk geen respect (meer) voor mij – soms knapt er iets in mij – daardoor moet ik m’n moeder-gevoel echt weer opbouwen – het respect van anderen is kapot en heelt niet vanzelf. Kennelijk heb ik nog een hele klus te klaren. Hoe hebben jullie dat ervaren?

Uit de reacties blijkt dat hiermee het gespreksonderwerp voor deze avond is bepaald, waarna de ronde de volgende bijdragen oplevert:

B: ik wilde nooit een vriendinnetje dat (ook) blowde – zo ben ik trouwens ook vriendinnen kwijtgeraakt – met mijn ouders komt het trouwens ook nooit meer goed – zelf begon ik op m’n 16e – m’n ouders kwamen erachter – we hadden aparte adressen, waardoor alles makkelijker leek – maar dat werkte natuurlijk toch niet: dus alles werd ontdekt en ik werd in een crisisopvang gebracht door m’n ouders, tot ik 3 dagen later mijn moeder verzekerde dat ik het nooit meer zou doen – zo werden natuurlijk alle verhoudingen verziekt en onze relatie een puinhoop – mijn moeder heeft nu al lang long-emfyzeem: ze wil kennelijk ‘alles’ liever niet weten – toen ik 15 was wilde ik weg – het huis uit – maar via een compromis ben ik toch thuis gebleven – ook doorgegaan met blowen – aansluitend in dienst: de eerste drie weken niet gebruikt, trouwens in strijd met m’n eigen plan. Vader heeft toen een suicide poging gedaan – kortom: behoorlijke geheimen in het gezin – ik wilde open kaart spelen en heb gezegd ‘ik blow’ – maar vanaf dat punt, was dat dan ook altijd ‘het’ punt – tenslotte kwamen ‘we’ in gezinstherapie met de conclusie: geen wezenlijk contact in het gezin; ik snap nu zelf dat m’n ouders dat niet kunnen begrijpen – bij ons is het ook nooit goed gekomen – de fout lijkt te zijn dat ik ‘thuis’ ben blijven wonen – moeder zegt trouwens ook nog een keer tegen mij dat mijn vader niet te vertrouwen is; bovendien wordt er over en weer geld gejat en is er onderling geen wezenlijk contact. Het vreemde is bovendien dat mijn broertje allerlei relaties heeft met vriendinnen en mijn moeder zich daarbij beperkt tot het commentaar: moet ie zelf maar uitzoeken…..

C: ik vind het nogal naief te verwachten dat ‘stoppen’ met je verslaving vrij ongemerkt kan blijven in een gezin of kennissenkring of werk. Voor mijzelf was het in ieder geval heel duidelijk de meest ingrijpende gebeurtenis in mijn hele leven: mijn wereld stond op z’n kop. Alle relaties, zowel met familie als met buurtgenoten, als op m’n (voormalige) werk, enz., enz, veranderden. Er was geen sprake van dat iemand in deze kringen daar niets van zou weten. Maar het gaat trouwens veel verder dan alleen maar ‘weten’. Je moet ‘over en weer’ eigenlijk een totaal nieuw relatie-patroon ontwikkelen met in beginsel dezelfde ‘spelers’. En dan blijkt dat niet alleen de ‘ex-’verslaafde moet gaan veranderen.
Dat geldt dus minstens ook voor de ‘naasten’, dat wil zeggen de partner, de kinderen, enz. Zelf ben ik tegelijk naar de kliniek en naar de zelfhelp-groepen voor (ex-)verslaafden gegaan, maar heb intussen ook gemerkt wat het enorm positieve effect is voor partners van …. en voor kinderen van …..de (voormalig) verslaafde. Daar zijn ook speciale groepen voor en dat is heel essentieel, anders blijven die ‘naasten’ heel gewoon in de kou staan. Dit zijn dus processen waar alle leden van ‘het gezin’ rustig de tijd voor kunnen nemen. Voor jezelf en voor je naaste en voor je kinderen. Je verandert dan niet alleen je eigen gedrag, maar komt samen met je omgeving in een totaal nieuw bestaan terecht, waarvan de kwaliteit onvergelijkbaar is met dat van het verleden. Kortom, de opname in een kliniek is een aardig begin, maar niet meer dan dat: het grote werk komt daarna en dat is een kwestie van teambuilding – een prachtige uitdaging! Het leuke is dat je er ook nog eens gezond bij wordt en blijft en leert wat je voor jezelf en elkaar eigenlijk kunt betekenen. Uiteindelijk ben ik zelf absoluut gelukkig met al deze ervaringen, die overigens alleen maar kunnen ontstaan door te aanvaarden dat echte veranderingen tijd kosten en zich niet laten forceren.

D: ik vind dit een moeilijk onderwerp – mijn relatie is na 20 jaar gestrand door de alcohol – heb nu geen contact meer met mijn ex – heb daar wel veel over nagedacht – zij heeft ‘t lang met mij uitgehouden – maar er kwam geen eind aan het drinken – ben wel een aantal keren gestopt (4 – 5 – 6 keer) – zag dat ‘t niet kon, want ik begon toch weer – ben hier nog lang niet klaar mee – stop die gevoelens weg – maak mezelf veel verwijten – weet het niet echt: zij voelde geen contact meer als ik ging drinken – haar respect naar mij toe verdween – ze zag mij als verslaafde – ben trouwens altijd een stille drinker geweest: vrienden hebben ‘het’ dus ook niet gemerkt en zijn achteraf verbaasd – ben overtuigd dat ‘men’ ‘t voelt in m’n energie – heeft met respect te maken – tamelijk onbenoembaar – heb dat ook wel gemerkt – kon mezelf niet ontplooien – m’n talenten niet laten zien – heb nu geen contact meer met m’n ex – dat geldt de eerst komende jaren, hebben we zo afgesproken – ‘t gaat nu goed met haar – ik wil eerst m’n zelfrespect terug en lekker in m’n vel zitten – niet eerder contact – sinds de drank is gestopt, voelt m’n zelfrespect beter – ‘t is trouwens een heel proces geweest – heeft allemaal veel te lang geduurd – zelf ging ik trouwens eerst nog eens vrolijk door met drinken – uiteindelijk is het goed geweest dat we uit elkaar gingen – ben er sterker uitgekomen – zelfs toen ik m’n nieuwe appartement betrok: ik had ‘t rijk alleen – ging toen goed ‘los’ – dat leidde allemaal tot niks – hoop haar toch eens weer te zien en dan op een gelijkwaardig nivo.

E: het is verbazend dat de mensen mij zo lang gesteund hebben – gaf me toch niet ‘t besef om te stoppen met drinken – dacht dat ik sterk was – maar toen kwamen de fysieke en psychische tegenslagen plus het verlies van werk met als resultaat: geen enthousiasme meer – terwijl mijn broer en buurman beiden arts zijn – toen dronk ik nog niet zoveel – maar na die chemo-kuren zag ik er bovendien niet meer uit: kreeg vervolgens die echtscheidingsstukken: allemaal ellende in dat zwakste/zwartste moment van m’n leven: dacht toen dat drank een medicijn was – dronk trouwens niet altijd – meer af en toe – ‘mensen willen graag zwelgen in andermans ellende’; mijn 2-ling zusje was overigens mijn grootste drijfveer om mij daaruit te trekken – de meeste strijd met de meest dierbare – die laatste wordt ‘t meest kwaad – mensen die verder afstaan zijn minder betrokken: m’n beste vriendin heeft altijd in mij geloofd – door de groep ben ik weer in m’n eigen kracht terecht gekomen plus dat ik ben gestopt – dat laatste is natuurlijk ook een voorwaarde.
Nu hoor ik eigenlijk niemand meer over vroeger – zij en de kinderen hebben hun handen nooit van me afgetrokken: nu is alles weer goed. Wel voel ik dat ik bij kwetsbare momenten moet oppassen en afstand nemen en waken voor m’n eigen kwetsbaarheid – ben nu eenmaal emotioneel en kwam zo in een verkeerde spiraal terecht – ben net ontsnapt op ‘t randje van de afgrond – toch veel mazzel gehad, thuis en in de groep, inclusief het inzicht dat je overal ook slechte mensen hebt!!

F: heb 23 jaar samengewoond plus een zoon van nu 11 jaar – dat is geeindigd in een handgemeen en 4 gebroken ribben: mijn ex-partner is alcoholist = alles bij elkaar ook een geestelijke vernedering, minstens ook voor mijn zoon; met hulp van familie en vrienden; kreeg toen zelf een alcoholprobleem en kwam zo direct na het ziekenhuis terecht bij een psychiater in Almere; mijn zoon ging bij zijn vader wonen, die zelf ook doordronk – zelf had ik vervolgopnames in de afgelopen 10 jaar – mijn zoon is nu gelukkig meerderjarig, heeft wel vertrouwen en blijft alles in de gaten houden: ‘t is gewoon zwaar!!

G: zit me af te vragen: ik moest respect voor m’n ouders hebben – en ben het respect voor m’n kind kwijt: voor mezelf was zelfrespect door m’n verslaving verdwenen – geloof trouwens ook niet dat anderen dat verdienen – begrijp dat ik m’n dochter niet kan loskoppelen – heb nog wel een laatste rit gekocht en verkocht – was altijd erg sneaky om zo het respect van m’n eigen omgeving te verdienen – ‘t gekke was dat mijn zoeken bleef steken in de verwarring van de beurs – pas later ben ik dat gaan doorzien – pas nu voel ik een open relatie tov mijn dochter en jongste zus: niet meer afhankelijk van hun respect, maar ‘gewoon’ opnieuw ontstaan – en zo handel ik meer ‘geaard’ – geduld is daarbij essentieel en geen makkelijke factor – sommige dagen zijn makkelijker dan andere: fly or fight!

H: respect is eigenlijk een vreemd woord – vertrouwen is duidelijker – begrip bij kinderen – relaties – hakt ‘t hardst in de directe omgeving – het verhaal begint trouwens bij jezelf – dus dat betekent verlies van zelfvertrouwen – dan komt ook een andere persoonlijkheid bovendrijven – zachte mensen worden dan agressief – helemaal voor kinderen is dat niet te begrijpen, juist in de (puber-)tijd waar ‘men’ op je moet kunnen vertrouwen – misschien is het grootste gevaar dat je ongemerkt steun wilt krijgen terwijl je het vertrouwen van de kinderen juist verspeelt. Trouwens kinderen kunnen ook zonder aanleiding terechtkomen in een losmakingsproces. Mijn motto is dan ook: tanden op elkaar, doorbijten en straks oogsten, want alleen dan komt de tijd van werkelijke vrijheid voor jezelf en de omgeving.

I: het gaat over gezag – macht – respect voor mezelf en anderen.
Ik ken mensen met of zonder gezag of macht – redelijkheid valt ook vaak weg – mensen willen niet altijd verstandig zijn, met name bij het opvoeden van kinderen – vaak ook is er een vat vol tegenstrijdige emoties – voor een deel is ‘t geluk ‘dat ‘t goed gegaan is’ – tel Uw zegeningen – een minimale verstandhouding is al hartstikke mooi – als je maar zelf stevig in je schoenen staat – ja dan, word ik niet meer afhankelijk van anderen – bijvoorbeeld mijn zoon trouwde toen ‘t bij mij niet goed ging – het vertrouwen in mij was gering – ik ben gestopt en probeerde ‘gewoon’ te doen – dacht: ik ben gek want maak me afhankelijk van ‘haar’ vertrouwen – nu kan ik ‘gewoon’ daar komen – ‘zij’ (mijn schoondochter) is counseler geworden en ik kan prima met haar praten: er is vertrouwen in mij – over en weer – dat krijg je – en dan is het een kadootje – ik weiger afhankelijk te zijn van een ander.

Hiermee is de ronde voltooid en krijgt A, die het onderwerp inbracht, de gelegenheid te reageren; hiertoe zegt zij:

toen ik uit de kliniek kwam voelde ik mij zó sterk; dacht ook: beter als ik alleen ga wonen – draaide vervolgens weer om als een blad aan een boom – betrok m’n dochter van 15/16 in mijn problemen – volg mijn dochter ook met volle bewondering – zie ook dat mijn partner meer gaat drinken – en merk dat kinderen door deze ervaring, van hun moeder dus, zowel verdriet als kracht ontwikkelen – merk ook dat er weer meer liefde is, met name door het opnieuw knuffelen van het gezin – maar vooral ook voor mezelf – zonder drank was dat niet anders geweest – maar ‘ze’ hoeven zich nu niet meer af te zetten.

De bijeenkomst wordt hierop gesloten om 21.30 uur, nadat eenieder financieel heeft bijgedragen in ‘de pot’.

Amsterdam, 31 augustus 2010.